Κάθε φωτοβολταϊκή εγκατάσταση εμφανίζει  πριν την σύνδεσή της με το  δίκτυο αλλά και κατά τη διάρκεια της  τροφοδοσίας ρεύματος, μια διαφορά δυναμικού (τάση) προς τη Γη. Η επαρκής αντίσταση μονώσεως ως προς Γη εμποδίζει τη ροή ρεύματος από τη φωτοβολταϊκή εγκατάσταση προς τη Γη και περιορίζει τον κίνδυνο ηλεκτροπληξίας  κατά την επαφή, όπως και τις απώλειες. Το συνολικό ρεύμα προς Γη, που ονομάζεται και ρεύμα διαρροής, αποτελείται από το άθροισμα των ρευμάτων διαρροής όλων των εξαρτημάτων της εγκατάστασης, δηλαδή των φωτοβολταϊκών πάνελ, των καλωδιώσεων DC και του μετατροπέα. Για δεδομένη τάση συστήματος, το μέγιστο επιτρεπόμενο ρεύμα διαρροής αντιστοιχεί σε μία ελάχιστη επιτρεπόμενη αντίσταση μόνωσης, η οποία λέγεται Riso.
 

Οι μετατροπείς χωρίς μετασχηματιστή απομόνωσης, συνήθως με το χαρακτηριστικό TL (Transformerless) στον τύπο τους,  οι οποίοι αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία των inverter στις φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα,  μετρούν την αντίσταση μόνωσης (Riso) πριν από κάθε σύνδεση στο δίκτυο, και επιτηρούν το ρεύμα σφάλματος κατά τη λειτουργία τους.

Ένα τυπικό string σε μία φωτοβολταϊκή εγκατάσταση σε στέγη, πρέπει να έχει μια ελάχιστη αντίσταση μόνωσης 40 ΜΩ σε κανονικές συνθήκες υγρασίας. Η ελάχιστη αντίσταση απομόνωσης είναι από 2ΜΩ μέχρι 500kΩ, ανάλογα με το πρότυπο, και σε περίπτωση που η συνολική τιμή της εγκατάσταση είναι χαμιηλότερη από αυτή, ο inverter θα περάσει σε λειτουργία σφάλματος και δεν θα συνδεθεί στο Δίκτυο .

​​

Πού μπορεί να οφείλεται ένα σφάλμα Riso;

Κάθε τμήμα της εγκατάστασης DC μιας φωτοβολταϊκής εγκατάστσαης μπορεί να είναι υπεύθυνο γι αένα σφάλμα Riso. Ο μόνος τρόπος διάγνωσης είναι η μέτρηση με ειδικά όργανα .

​

​