Κάθε φωτοβολταϊκή εγκατάσταση εμφανίζει  πριν την σύνδεσή της με το  δίκτυο αλλά και κατά τη διάρκεια της  τροφοδοσίας ρεύματος, μια διαφορά δυναμικού (τάση) προς τη Γη. Η επαρκής αντίσταση μονώσεως ως προς Γη εμποδίζει τη ροή ρεύματος από τη φωτοβολταϊκή εγκατάσταση προς τη Γη και περιορίζει τον κίνδυνο ηλεκτροπληξίας  κατά την επαφή, όπως και τις απώλειες. Το συνολικό ρεύμα προς Γη, που ονομάζεται και ρεύμα διαρροής, αποτελείται από το άθροισμα των ρευμάτων διαρροής όλων των εξαρτημάτων της εγκατάστασης, δηλαδή των φωτοβολταϊκών πάνελ, των καλωδιώσεων DC και του μετατροπέα. Για δεδομένη τάση συστήματος, το μέγιστο επιτρεπόμενο ρεύμα διαρροής αντιστοιχεί σε μία ελάχιστη επιτρεπόμενη αντίσταση μόνωσης, η οποία λέγεται Riso.
 

Οι μετατροπείς χωρίς μετασχηματιστή απομόνωσης, συνήθως με το χαρακτηριστικό TL (Transformerless) στον τύπο τους,  οι οποίοι αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία των inverter στις φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα,  μετρούν την αντίσταση μόνωσης (Riso) πριν από κάθε σύνδεση στο δίκτυο, και επιτηρούν το ρεύμα σφάλματος κατά τη λειτουργία τους.

Ένα τυπικό πάνελ, έχει μια αντίσταση μόνωσης περίπου 40 ΜΩ σε κανονικές συνθήκες. Όταν αρκετά πάνελ συνδέονται σε σειρά, η συνολική αντίσταση προς τη γή, είναι η αντίσταση του κάθε πάνελ προς τη γή, υπολογιζόμενη παράλληλα ώς προς τις αντιστάσεις των υπόλοιπων πάνελ. Η ελάχιστη αντίσταση ανά string είναι από 2ΜΩ μέχρι 500kΩ, ανάλογα με το πρότυπο, και σε περίπτωση που η συνολική τιμή της εγκατάσταση είναι χαμιηλότερη από αυτή, ο inverter θα περάσει σε λειτουργία σφάλματος και δεν θα συνδεθεί (ή θα αποσυνδεθεί από) στο Δίκτυο .

​​

Πού μπορεί να οφείλεται ένα σφάλμα Riso;

Κάθε τμήμα μιας φωτοβολταϊκής εγκατάστασης μπορεί να είναι υπεύθυνο για ένα σφάλμα Riso. Ο μόνος τρόπος διάγνωσης είναι η μέτρηση με ειδικά όργανα .

​

​